Niet vanzelfsprekend……!

Al ben je als beginnend imker nog zo blij met je eerste bijenkast. Al krijg je nog zo goed les van een allround imker. Al doe je nog zo je best, je volk met alle zorg te omringen en te verzorgen. Dan nog is het niet vanzelfsprekend, dat je dan verzekerd kunt zijn van een bijenvolk die er uit ziet zoals in de boeken beschreven staat! Dit ideaalbeeld staat ook mij voor ogen, en wie zou het dat niet doen?!

Maar dat de natuur vol raadselen zit, en vol vragen, blijkt ook uit het welzijn van mijn eerste bijenvolk. Zoals ieder week, komen we op donderdagavond als leerling imkers allen bij elkaar, om daar onder de bezielende leiding van Wouter van Bronswijk en van Kees van der Steeg, onze kasten een voor een te inspecteren. De 5 bijenvolken komen allen van dezelfde imker uit Nunspeet af, die ze de Vereniging schonk voor de 5 nieuwe leerling imkers.

De kasten die bevolkt worden door de vijf bijenvolken, staan keurig vlak naast elkaar opgesteld.

We bekijken ze wekelijks van kast tot kast. Zodoende krijgen we een duidelijk beeld van het doen en laten van de bijen. Juist hierdoor valt al gauw des te meer op hoe na verloop van tijd iedere bijenkast enorm van elkaar verschillen kan.

Onderscheidde zich mijn bijenvolk aanvankelijk niet veel van de andere volken, naarmate de tijd verstrijkt, worden de verschillen steeds groter. Hoe boeiend kan het zijn! Uiteraard zou ik graag willen schrijven, dat mijn bijenvolkje uitblinkt in ijver en broed, maar helaas, dit mag niet zo zijn! De koningin ziet er normaal uit, en beweegt zich ook normaal tussen de bijen op een kunstraam in de kast. Door de blauwe stip op haar kop, is ze snel te vinden. Zo op het eerste gezicht is er dus niets mis mee. Des te groter is de verbazing bij mijn begeleiders, als ze de verrichtingen in de kast bekijken. Wilde de koningin blijkbaar onvoldoende eitjes afzetten, waardoor de groei van het bijenvolk achter bleef, ook de aanvoer van stuifmeel en nectar was spaarzaam. Zo raadde Kees mij aan de ijzeren rooster de volgende week mee te nemen, om de koningin beneden in de kast te houden. Bovenin de kast had hij namelijk doppen aangetroffen, gevuld met konininnegelei. Deze doppen werden verwijderd. Kees gaf mij, in overleg met Wouter, het advies om de bijen met suikerwater bij te voeren. Dit advies heb ik enkele weken achter elkaar opgevolgd. Twee maal per week ging ik naar het terrein van ‘De Bliee Bie’, om daar mijn bijenvolk van een lege pot Hak dat ik vulde met gesmolten suikerwater, te voorzien. Dit leverde echter niet het gewenste resultaat op. Gisterenavond, toen Kees mijn bijenvolk bekeek, ontdekte hij opnieuw koninginnedoppen op de kunstharsraampjes. Nu werd, in overleg met Wouter, besloten om het ijzeren rooster weg te halen, zodat de koningin ook boven in de korf kon komen. Want in de bovenkamer van de kast was nog steeds praktisch niets te doen. Alle activiteit die er was, bleek beperkt te blijven op slechts twee van mijn kunstramen onder in de kast. Wel waren er eitjes afgezet. Tot verbazing van zowel Wouter als Kees, die het ook even niet goed meer in wisten te schatten. Peinzend naar mijn bijenkast, zei Kees uiteindelijk: ‘Tja, dit is ook de natuur, Christien…!’

Kijk, het zal niemand verbazen, dat ook ik liever gelijk een fantastisch gezond, sterk en werkzaam bijenvolkje zou willen zien staan schitteren op ons bijenterrein. Met in het vooruitzicht een lange rij potjes gevuld met het gouden goedje; de honing…!

Maar zo werkt dat in de natuur nu eenmaal niet altijd! Het is niet zo vanzelfsprekend allemaal, in de praktijk!

En met die praktijk hebben ‘echte’ imkers te maken, als ze het vak van imker zelf willen gaan uitoefenen. Ook wij leerling imkers!

Vind ik het daardoor nu minder leuk? Ben ik daardoor nu minder gemotiveerd? Nee, alles behalve! Het geeft me juist een extra impuls, er alles aan te doen wat mogelijk is, dit volkje toch veerkrachtiger te krijgen. En ik heb mensen achter me staan, die me stimuleren en met me meedenken. Eigenlijk moet ik zeggen: die voor me denken. Want zonder hun hulp en advies, zou ik nergens meer zijn…!

Zij zeggen beiden, dat het nog best zo kan zijn, dat het volk zich nog helemaal naar wens zal gaan ontwikkelen. En dat je de oorzaak van het achterblijven van deze ontwikkeling niet altijd weet. Maar dat het nog zeker de moeite waard is, dit volk nog een kans te geven. Dit vooruitzicht maakt me blij. Er voor gaan, doorzetten en blijven hopen op ‘een wonder’. Zoals heel de natuur uiteindelijk een groot wonder is. Omgeven door mystiek!

We gaan het zien. We blijven het met des ter groter interesse en gedrevenheid volgen. Jij toch zeker ook…? Tot de volgende keer!

Met herderinnegroet uit Elspeet, Christien Mouw