Het winterklaar maken van de bijenkasten

Na het terughalen van de bijenkasten van de heide, en het uitpersen van de heidehoning uit de raten, volgde nu het winterklaar maken van de bijenvolken.

Ook dit was voor mij als leerling-imker weer een nieuw verschijnsel!

Meende ik altijd dat een bijenvolk goed en voldoende zou kunnen overleven van de honing die de bijen gedurende het zomerseizoen zelf in hun kasten en korven hadden verzameld, het tegendeel bleek waar te zijn..!

Het verbaasde me dan ook bijzonder, toen aan ons werd verteld dat we de komende twee weken moesten gaan zorgen voor voldoende suikerwater in onze kasten. Iedere avond kreeg iedere bijenkast een pot suikerwater toegevoegd, waarmee de bijenvolken bijgevoerd zouden worden.

Wouter van Bronswijk legde ons uit hoe wij dat moesten gaan doen, en hoe wij deze klus onderling zouden gaan verdelen. Te weten dat we met vijf leerling-imkers zijn, hield dit in, dat een ieder van ons eens per week naast onze eigen bijenkast, ook die van de andere leerlingen zouden bijvoeren met suikerwater. Een ieder moet zelf zorgen dat hij voldoende gevulde kannen met suikerwater achter z’n eigen kast heeft staan, zodat degene die die avond de beurt heeft om bij te voeren, ook hun lege Hakpotten kan bijvullen met suikerwater.

Afijn, ik kreeg de vrijdagavond toegewezen.

Bij de Supermarkt eerst een paar kilopakken kristalsuiker gekocht.

En daarna thuis aan de slag. Wat had Wouter ook alweer gezegd..?

Twee pakken suiker op 1 liter water. Ja, zo was het toch..!

Achter in de kast uiteindelijk een geschikt maatkannetje gevonden, want de verhoudingen moesten goed zijn, dat was immers belangrijk! Dus vulde ik het maatkannetje tot boven aan toe vol, en goot dat uit in een grote pan. Ik bracht het water aan de kook, waarna ik er de twee zakken met kristalsuiker aan toevoegde. Goed blijven roeren nu, met de pollepel. Ah, het leek allemaal prima te gaan. De suiker smolt onmiddellijk weg in het kokende water, en nu goed opletten dat het niet opnieuw aan de kook raakte, want dat mocht niet, was ons nadrukkelijk gezegd! Dan zou er een stofje vrijkomen, wat nadelig zou zijn voor de bijen. Geconcentreerd roerde ik dan ook met de pollepel in het steeds heter wordende suikerwater, totdat ik een paar bellen zag opborrelen. Gauw draaide ik het gasfornuis uit. Zo, dit moest goed zijn. Met een zucht nam ik de pan van het vuur af en zette de pan met gesmolten suikerwater bij het open keukenraam. Daar kon het vannacht afkoelen.

De volgende dag bekeek ik de inhoud van de pan. Wat leek het suikerwater dik..?!

Zou dit komen doordat het afgekoeld was, zo vroeg ik me wat vertwijfeld af. Maar hoe moest ik deze dikke brei nu in de lege colaflessen zien te krijgen? ik had nog geen kannen, en Wouter had me twee lege colaflessen meegegeven. Pfffff….het zweet brak me uit, want de helft dreigde ernaast te gaan. Niet erg handig allemaal, dacht ik bij mezelf.

Toen ik de volgende avond op het terrein van ‘De Bliee Bie’ met de twee flessen suikerwater aan kwam dragen, wierp Wouter van Bronswijk er zijn blik op, en zei toen onmiddellijk heel kalm: ‘Dit suikerwater is te dik Christien. Neem het maar weer mee naar huis, en verdun het opnieuw met water’.

Thuisgekomen bekeek ik nog eens goed de maten die op het literkannetje stonden afgedrukt. Bleek het een halve literkan te zijn…! Geen wonder dat het suikerwater zo moeilijk uitschonk. Had ik eerst toch maar beter gekeken…!

Ik voegde er dus nog eens de inhoud van de maatkan aan toe, en begon opnieuw met de pollepel in de pan met suikerwater te roeren. Ahhh….dit ging erop lijken. Nu liet het gesmolten suikerwater zich gemakkelijker in de colafles overgieten. De suikerbrei was tenslotte omgesmolten in suikerwater..!

In een oogopslag zag Wouter dat het nu wel goed was. Hendrik van der Hoorn zei dat hij thuis nog wel een paar lege kannen voor me had, die ik bij hem kon komen ophalen. Kijk, dat zou het veel makkelijker maken om het suikerwater in over te schenken ! Woh, wat voelde ik me opgelucht!

‘Al doende leert men’. ‘Door schade en schande wordt men wijs’. ‘Met vallen en opstaan’. Enzovoort, enzovoort…!

Helemaal waar..! Heel toepasselijk ook allemaal..!

Toch maar goed dat we, na het winterklaar maken van de bijenvolken,  straks met elkaar de bijenschuur weer in gaan, om onze theorielessen daar door te nemen. Er valt nog veel te leren…!

Met herderinnegroet uit Elspeet, Christien Mouw